Bakın şimdi Türkiye dalgalı kur rejiminde olmasaydı ve biz yine, sabit kur rejimi uygulasaydık aynı çevreler, şu sıralar, bankalar kredileri kıssın, faiz yükseltsin bağrışmalarına bir de hemen devalüasyon olsun talebini ekleyeceklerdi. Türkiye aslında bu filmi bütün tarihi boyunca gördü. Borçlarınız artıyor, batacaksınız bunun için içeriyi boşverin dışarıya borcunuzu ödeyin anlayışı, bize kabul ettirilmiş ve IMF anlaşmalarıyla gelen bu dayatmalar sonrası, Türkiye’de ya darbeler olmuş ya da çok ciddi ekonomik ve siyasi krizlerle yüzyüze gelinmiştir. 1958, 1970 ve 1980 yıllarındaki devalüasyonlar, askeri darbeleri ekonomik olarak hazırlayan IMF operasyonları idi. 1958’de, 1970 ve 1980’de olanlara benzer senaryolar, değişen günümüz konjonktürü çerçevesinde, yeniden sahnelenmek isteniyor. Seçim öncesi gelen Türkiye riskli raporlarından, artık tarih olmuş CHP’yi destekleyin yazılarına kadar olan her şey, bize oynanan bu oyunu anlatıyor. Şimdi, hem dalgalı kur rejimi uyguladığımız için hem de Türkiye ekonomisinin eriştiği mali derinlik ve büyüklük nedeni ile devalüasyonla başlayan, 1958, 1970 ve 1980 operasyonlarını yapamıyorlar ama ‘içerideki’ statüko oligarşisi yoluyla siyasi istikrarsızlık yaratıp ekonomik riski yukarı çekiyorlar. Tabii buna ‘cari açık krize yol açacak’ yalanını da eklemek gerek. Bakın ne oldu; piyasanın bütün dengesini bozdular, faizler yukarı çıktı, tüketici ne yapacağını şaşırdı, borsa allak-bullak...
Türkiye’nin, bulunduğu bölgede sanayi ve yeni ekonomi çereçevesinde yeni bir büyüme paradigmasına geçmesini istemeyen ekonomik ve siyasi güçleri artık biliyoruz. Bu çevreleri yerinden zıplatan iki önemli kırılma noktası oldu: Birincisi Başbakan Erdoğan’ın seçim öncesi Türkiye (adeta) sıfır reel faizi getirecek bir ekonomiye doğru gidecektir demesi; ikincisi yine Başbakan’ın seçim gecesi yaptığı konuşmada, seçim sonuçları etkisinin yalnız Türkiye ile sınırlı kalmayacağını ve bu etkinin Avrupa’dan Ortadoğu’ya kadar çok geniş bir coğrafyanın da kaderini değiştireceğini söylemesi.
Bu söylemler, Avrupa’nın büyük bir krizin ve kırılmanın eşiğinde olduğu, Ortadoğu’da da sınırların yeniden çizildiği bir konjonktürde ortaya çıkıyordu ve üstüne üstlük Türkiye bütün bu kırılan coğrafyanın ayakta kalan tek ülkesiydi.
Artık Avrupa’nın iki seçeneği var!
Bugün Avrupa’nın önünde artık iki yol vardır. Avrupa, ya siyasi birlik olma yolunda ısrar edecek ve yeni bir Avrupa Anayasası yaparak, yola devam edecek ya da 1815’te Viyana Kongresi sonrası oluşan kaos haritasına geri dönecektir. Ancak bu harita, ne Victor Hugo’nun ‘Birleşik Avrupa Devletleri’ hülyasına ne de Immanuel Kant’ın ‘sonsuz barışın sağlanması’na dönük büyük projesine dönüşmüştür. Ulus-devlet saldırganlığı ve faşizm, Avrupa’yı teslim almış, halkları bir arada tutan Osmanlı İmparatorluğu, çok önceden, sahneden çekilmiştir. İmparotorluk zamanları, 20. Yüzyıl’ın başında bitti ama şimdi insanlığı sınırlarla bölen, kanla, baskıyla ayakta duran ulus-devlet zamanları da bitiyor. Avrupa’nın önündeki yol ayrımı, bize birisi geçmişte diğeri gelecekte, iki ayrı dünyayı da gösteriyor. Gelecek; etki gücü Ortadoğu’ya ve Kuzey Afrika’ya uzanan bir Türkiye’yle birlikte sınırlarla, gümrük duvarlarıyla örülü olmayan birleşik ama demokratik bir dünya için harekete geçmek. Geçmiş; bizdeki statüko oligarşisi ve Ortadoğu’daki Baas rejimleriyle işbirliği yaparak yeni ulus-devletler cehennemi oluşturmak... Bakın Yunanistan krizi falan hikayedir; gerçek kriz İspanya ve İtalya’dadır. Yeni bir ulus-devletler kapışması yaratıp krizden böyle çıkmak isteyenler bunun içine Türkiye’yi de almak istiyor. Seçim sonuçları hiç işlerine yaramadı...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder